Veruit het meeste werk dat ik doe is journalistiek van aard. Ik schrijf boeken, stukken voor kranten en tijdschriften, en doe zo nu en dan een lezing of debat over wetenschap. Maar heel soms gebeurt het dat een onjournalistieke partij me veel geld wil betalen voor mijn kennis, woorden of aanwezigheid. Dat zou in theorie een – met een mooi Nederlands woord – conflict of interest kunnen opleveren. Als ik bijvoorbeeld op vliegvakantie ga naar Hawaii, betaald door medicijnfabrikant Pfizer (let op: fictief voorbeeld), en vervolgens in ruil voor dat snoepreisje voor de krant een verhaal vol superlatieven over Viagra zou schrijven. Uiteraard weiger ik op zo’n manier mijn journalistieke onafhankelijkheid te grabbel te gooien, maar een vrouw moet ook de hypotheek betalen, dus ik neem hier en daar wel eens een lucratiever-dan-journalistiek-klusje aan. In het kader van volledige openheid vertel ik hieronder welke dat zijn. Zo kunt u zelf beoordelen of ik ook naar uw maatstaven voldoende zuiver op de graat ben. Bij vragen bedient u zich volgaarne van het contactscherm.

2011 – Communicatiebureau Winkelman Van Hessen schakelde me in om, samen met hen, een werkgroep op het Ministerie van Justitie te adviseren over de inhoud van een conferentie over hersenen en jeugdcriminaliteit die ze wilden organiseren. Ik dacht (niet gratis) mee over de sprekers en de thema’s. Vervolgens deed ik voor het conferentieblad ook nog een aantal interviews met de sprekers, maar bij dat schrijfwerk had ik wel volledige onafhankelijkheid bedongen. De hele klus leverde me net iets minder dan 3000 euro ex BTW op.

2012 – Biohorma (onderdeel van Bioforce en tevens het bedrijf dat in Nederland de kruidgeneeskundige en homeopathische producten van A. Vogel op de markt brengt) nodigde me uit om naar een door hen georganiseerde ‘wetenschappelijke’ conferentie in Londen te komen om naar het bij nader inzien niet zo verpletterende bewijs te luisteren dat hun kruidengoedje Echinaforce reuzegoed werkt tegen verkoudheid. Zij betaalden de retourvlucht Amsterdam-Londen, het bijzonder luxe hotel (met spa in de kelder, en een kamer zo groot als de complete benedenverdieping van mijn huis) en een tamelijk copieus driegangendiner, gegeten van zilveren bestek onder een echte kristallen kroonluchter, met van die in onberispelijk wit gehulde obers die elke gang een nieuw soort wijn schenken. Dat laatste was niet aan mij besteed trouwens, want ik ben van de blauwe knoop. Hoe dan ook: ik heb me schaamteloos laten fêteren en er daarna deze column (klik hier) over geschreven, waarin ik keurig heb vermeld welke luxe ik allemaal op kosten van de A. Vogel-people had genoten. Ik gok dat ik niet nogmaals op een snoepreisje ga op kosten van Biohorma, overigens. Voorgevoel, hoor.

2013 – Voor seksualiteitskenniscentrum Rutgers WPF schreef ik een eindejaarscolumn en ik bewerkte een artikel dat ik eerder voor de Volkskrant schreef tot column voor in hun jaarverslag over 2012. In beide stukjes deed ik niets dat ik normaal niet ook in de krant zou doen, en ik kreeg er ongeveer voor betaald wat ik bij de krant ook betaald krijg (een paar honderd euro per column). Ik schreef onder meer uitgebreid over de penis van Anthony Wiener en gebruikte volstrekt onnodig het door mij zeer gewaarde woord ‘pielemuis’ (klik hier).

2014 – Dit jaar was ik een uiterst brave journalist, schnabbel-technisch gezien. Wel heb ik mijn werkimperium wat uitgebreid: naast stukjes tikken geef ik sinds dit jaar ook regelmatig lezingen (zeg maar: ik schrijf een artikel en kom dat als extrabonus ook voorlezen) en workshops (doorgaans over hoe andere mensen betere stukjes kunnen tikken). In die hoedanigheid vertoefde ik onder meer bij de Stichting Cursussen Wetenschapscorrespondentie, UMC Utrecht, de Universiteit van Amsterdam, de Universiteit Twente en de NVVS (klik later hier). Ik kreeg daarvoor telkens een honorarium van een paar honderd euro, dus het gaat hier niet om bedragen waarvan ik terstond kan rentenieren op Curacao.

2015 – Meer van hetzelfde. Eén van de praatjes die ik gaf was voor het NWO, en betrof een voorgelezen column over genderdiversiteit waarin ik geit noch kool spaarde (en die ze merkwaardig genoeg toch heel leuk vonden, klik straks hier). Hiervoor kreeg ik ongeveer anderhalf tot twee keer wat ik voor een column in de krant krijg, maar ik moest er dan ook helemaal voor naar Den Haag (afzien, poeh). Ook schreef ik weer een eindejaarscolumn voor Rutgers WPF, à een bedrag dat ik er bij de krant ook voor zou krijgen, waarin ik iets zinnigs probeerde te zeggen over seksueel geweld en wild creatief deed met hashtags (klik later hier). Oh, en sinds dit jaar ben ik ook te huur als dagvoorzitter. Dat houdt in dat ik op een symposium of lezingenmiddag of iets van dien aard mensen live interview, een debat leidt, of vragen van het immer belangstellend publiek in goede banen hannes, en tussen de organisatorische bedrijven door nét geestig genoeg uit de hoek probeer te komen om te zorgen dat mensen niet stiekem van pure innerlijke ellende via de achterdeur de zaal verlaten. In 2015 deed ik dat voor de Studium Generale van Saxion in Deventer.